;(

Smutno mi i jakoś nie mogę się pozbierać. Gotowanie i czynności domowe przejął Małżon, żebym jakoś się ze sobą uporała. Tylko leżeć i myśleć, na to mam ochotę i ten brzuch bolący co chwila. W tej sytuacji potwornie brak mi mamy... Dobrze, że Małżon mnie wspiera, rozumie i pomaga jak tylko umie. W końcu to co wczoraj, dotknęło także jego. Od jakiegoś czasu wiedziałam, że kiełkuje we mnie nowe życie. Wczoraj zaczęłam krwawić, potem szpital i smutna informacja. "Pusty pęcherzyk" czyli nie ma w środku żadnej żyjącej fasolki... Jutro idę na zabieg i nie wiem kiedy wrócę do domu. Pewnie też jutro. Mój powrót do pracy się opóźni na pewno o jeden dzień no chyba, że dostanę zwolnienie, tego nie wiem. Nie będę smęcić i odezwę się jak powrócę do normalności, teraz jest mi po prostu bardzo smutno... jedynym moim światełkiem jest Blondyneczka, przytula mnie całuje jak widzi, że mi źle. Wczoraj kiedy płakałam powiedziała coś co na chwilę mi przywróciło humor. "Mamusiu nie płacz już bo to na mnie nie działa!".