Zakazy i Pszenno-żytnie szwedzkie bułeczki z rodzynkami, podejście drugie

Piekłam je jeden raz i bardzo mi smakowały. Tylko jeden gdyż dla Małżona nie do przełknięcia był aromat kminu, anyżu i kolendry w słodkich bułkach. Tym razem zredukowałam przyprawy do minimum, zastąpiłam też większość z nich innymi aromatami a także czym innym nadałam bułeczkom słodycz. Dla bułkowych pochłaniaczy, w niektórych czai się słodka niespodzianka...
Zapraszam też na Candy Urodzinowe mojego Drugiego Bloga.

20 g świeżych drożdży
50 g rodzynek
po szczypcie mielonego zielonego kardamonu, cynamonu i anyżu
50 g gryczanego miodu
30 g masła
300 ml mleka
280 g mąki pszennej
200 g mąki żytniej typ 720

3/4 łyżeczki soli
niespodziankowe kawałki gorzkiej czekolady, ilość dowolna ;)

Masło rozpuszczamy w garnuszku, podgrzewamy z mlekiem, miodem, solą i przyprawami.
Studzimy do temperatury pokojowej.
Rozkruszamy drożdże do miseczki i łączymy z płynem. Dodajemy rodzynki i stopniowo wsypujemy mąkę, zagniatamy ciasto (z powodu mąki żytniej, ciasto będzie raczej klejące).
Przykrywamy ściereczką i odstawiamy do wyrastania na 30-60 minut.
Z wyrośniętego ciasta formujemy bułeczki, uprzednio smarując dłonie olejem. Powinno nam wyjść 12-15 sztuk.
Wierzch bułeczek smarujemy delikatnie oliwą, prószymy mąką i odstawiamy do wyrastania na 30 minut.
Piekarnik nagrzewamy do 220 st C. Wstawiamy bułeczki i pieczemy je ok. 10-12 minut.
Studzimy na kuchennej kratce.

A z newsów z prawie ostatniej chwili... Wczoraj od lekarza dostałam zakaz jeżdżenia do szpitala do ojca. Jak to stwierdził emocje i skurcze wszelakie idą w parze a szpital im sprzyja. Mam na siebie bardzo uważać i pamiętać o tym, że to dzieciątko we mnie teraz musi być najważniejsze!  Nie pisałam o tym tutaj ale w ubiegłą niedziele byłam u ojca... ma robione badania, wygląda okropnie, wczoraj gdy zadzwoniłam powiedział, że coś podejrzanego wyszło w tomografii głowy, jakieś guzy. Zaciągają mu jakieś zawrotne ilości płynu z płuc, raz 1,5 raz 2 litry... Leży cały czas pod tlenem, nie pije i nie pali i rozmawiało się z nim tak normalnie, że aż bolało... boi się i nic nie tłumi tego strachu. Pewnie mimo zakazu i tak w weekend na chwilę pojadę do niego, kto wie, przecież może i po raz ostatni...